Generatorów elektronicznych używa się często do zasilania odbiorników mocy, np. nagrzewnic wielkiej częstotliwości, przetworników ultradźwiękowych itp. Moc wyjściowa takich źródeł, nazywanych generatorami mocy, wynosi od kilkudziesięciu watów do kilkuset kilowatów, a częstotliwość od 20 Hz do 500 kHz. Wytwarzające drgania sinusoidalne generatory małych mocy buduje się jako kaskadowe połączenie poznanych typów generatorów ze wzmacniaczem mocy. Natomiast w generatorach dużych mocy generator jest jednocześnie stopniem mocy; w takim przypadku stosuje się generatory LC z lampami elektronowymi dużej mocy o napięciu anodowym 3-^15 kV. Istotnymi parametrami generatorów mocy są: sprawność i moc wyjściowa, natomiast stałość częstotliwości i zniekształcenia napięcia stanowią sprawę drugorzędną. W stabilizatorach kompensacyjnych napięcia o działaniu ciągłym, w procesie stabilizacji następuje porównanie napięcia stabilizowanego (najczęściej napięcia wyjściowego U^y lub jego części) z wzorcowym napięciem odniesienia Ew.
Gdy napięcia te nie są równe, wówczas ich różnica po wzmocnieniu działa na układ regulacyjny, zmieniając jego rezystancję w taki sposób, aby zmiana spadku napięcia na nim przeciwdziałała zmianie napięcia stabilizowanego. Stabilizatory kompensacyjne zawierają zatem następujące człony: źródło napięcia odniesienia, układ porównujący, wzmacniacz błędu i układ regulacyjny. Układ regulacyjny stanowi najczęściej odpowiedni tranzystor lub zestaw tranzystorów (w stabilizatorach wysokich napięć — lampa elektronowa). Może być on połączony szeregowo lub równolegle z obciążeniem. W związku z tym rozróżnia się stabilizatory szeregowe i stabilizatory równoległe.