Wytrzymałość bardzo drobnych, włoskowatych kryształów jest najwyższą wytrzymałością, jaką naukowcom dotychczas udało się osiągnąć. Wymiar tych kryształów jest tak mały, że trudno je odróżnić nieuzbrojonym okiem. Średnica kryształów, które uczeni angielscy nazwali „wąsami”, wynosi tylko kilka mikronów. Wytrzymałość teraźniejszych, najbardziej wytrzymałych stali konstrukcyjnych mieści się w granicach 180—220 kG/mm2. Wytrzymałość tę osiągnięto przez wprowadzenie do stali specjalnych domieszek (dodatków stopowych) i przez obróbkę cieplną. Wartość wytrzymałości kryształów włoskowatych z czystych metali wynosi, na przykład, dla żelaza — 1336 kG/mm2, dla miedzi — 302 kG/mm2, dla cynku — 225 kG/mm2.
Natomiast wytrzymałości samych metali otrzymanych zwykłą metodą są odpowiednio równe: 30, 22 i około 18 kG/mm2. Obliczenia teoretycznie możliwej, najwyższej wytrzymałości metali i porównania ich z wynikami badań kryształów włoskowatych wykazały zbliżenie tych obliczeń i wyników. Czym zatem są owe cudowne kryształki? Jaka jest droga ich otrzymania? Jakie posiadają jeszcze inne własności, poza wysoką wytrzymałością? Można przebrać dobrą setkę zapałek, zanim w jednej i: nich natrafimy na podobny defekt, aczkolwiek wiadomo, że nie usuwano specjalnie tych wad z drzewa.