Loading ...Proces dławienia jest więc izentalpowy, a sposób jego przedstawienia w różnych układach współrzędnych podano na rys. 2-35. Znając warunki (Ti, Pi) przed ekspansją gazu rzeczywistego, z tego rodzaju wykresów możemy odczytać temperaturę T2 po ekspansji do ciśnienia p2. Dla gazu doskonałego nie będzie zmiany temperatury (Ty — T2), gdyż entalpia tego gazu nie zależy od ciśnienia. Na wykresie (T, S) izentalpa jest linią krzywą. Ponieważ jednak przemiana dławienia jest typowo nieodwracalna, więc definicja entropii nie jest tu aktualna. Stąd pole pod izentalpą nie oznacza ciepła i w ogóle nie ma żadnego znaczenia fizycznego. Nachylenie tych izentalp maleje w miarę oddalania się od stanu krytycznego (brak zmian temperatury przy dławieniu gazu doskonałego). Z przebiegu izentalpy na wykresie (i, S) dla pary wodnej można wnioskować, że podczas ekspansji pary nasyconej 1, następuje jej przejście w parę nienasyconą lub przegrzaną 2. W celu polepszenia własności grzejnych takiej pary (polepszenia konwekcji ciepła) należy ją przeprowadzić w stan nasycenia 3.
W zakresie tej samej zmiany ciśnień wynika stąd mniejsze pole pracy technicznej dla sprężania izotermicznego. Powstaje pytanie, jak dobrać optymalny czas czynny, aby otrzymać maksimum wydajności. Jest to problem ogólny dotyczący wszelkich aparatów pracujących okresowo, posiadających w cyklu okres pracy efektywnej i okres przestoju. Problem taki najłatwiej można rozwiązać graficznie. Musimy dysponować krzywą zależności objętości przesączu V, od czasu t (proces jedno- lub dwustopniowy).