Loading ...Wobec niemożliwości realizacji odwracalnego i izobarycznego skraplania gazu w procesach rzeczywistych stosuje się przemiany inne i to nieodwracalne. Stąd też zużycie pracy w tych rzeczywistych procesach będzie znacznie wyższe od pracy minimalnej.
Proces rzeczywisty wprowadzany przez Lindego stosuje: izotermiczną kompresję, wymianę ciepła i izentalpową ekspansję (w zaworze dławiącym), jak to przedstawiono na rys. 2-50. Gaz po kompresji do ciśnienia p2 (dla powietrza 200 at) jest chłodzony w wymienniku ciepła (2, 3), a następnie rozpręża się w zaworze dławiącym (3, 4). Uzyskana mieszanina cieczy pary rozdziela się, dając ułamek masowy z cieczy (1) oraz z pary (1). Para wraca przez wymiennik ciepła ogrzewając się do stanu 5 (bliskiego stanowi gazu wlotowego przed kompresorem 1. W procesach skraplania gazów stosuje się często wstępne lub pośrednie chłodzenie za pomocą maszyn sprężarkowych. Podczas adiabatycznej kompresji par czynnika (najczęściej amoniaku) od ciśnienia px do p2 (BC) przechodzą one w stan przegrzania. Przez izobaryczne chłodzenie przeponowe za pomocą zimnej wody następuje do- chłodzenie tej pary do temperatury kondensacji, skroplenie i dochłodzenie cieczy do temperatury TD (równej w przybliżeniu temperaturze wody). Dławienie w zaworze DA redukuje ciśnienie do px. Następuje też spadek temperatury czynnika. Zimny czynnik odparowuje następnie kosztem ciepła Qu dobranego w parowalniku od nośnika zimna (np. solanki).
Solanka ta jest następnie prowadzona rurami do komory chłodni. Przebieg tego cyklu na wykresie (p, i) pozwala określić ciepło pobrane jako różnicę entalpii podczas izobarycznego odparowania czynnika. Praca adiabatycznej kompresji BC jest zaś równa wzrostowi entalpii (ic — iB). Widoczne jest, że im większe jest dochłodzenie skroplonego czynnika po kondensacji, tym większe ciepło pobrane Qx, a stąd. lepsza sprawność chłodnicza. Sprawność tego cyklu zależy też od rodzaju czynnika. Sprawności dla szeregu czynników odpowiadających różnym wymaganiom praktycznym.