Rozdzielanie

Gaz rafineryjny otrzymywany z różnych instalacji (DRW, kraking i ming) zawiera nie tylko węglowodory C,—C4, ale także pewne ilości węglowodorów C6 i wyższych, które winny wchodzić w skład benzyny. W przemyśle rafineryjnym gaz taki nazywa się potocznie mokrym. Bardziej ścisła jest gaz kondensatowy (tj. zawierający węglowodory C3 i cięższe, które kondensują). Zadaniem instalacji wstępnego rozdzielania gazów rafineryjnych (rys. jest rozdzielanie gazu kondensatowego na gazy mające wartości użytków – gaz suchy (frakcja Cx—C2) używany do opalania pieców przemysłów- gaz płynny (frakcja C3—C4) stanowiący surowiec dla instalacji petrochłonnych lub też gotowy produkt, który stosuje się szeroko w domowych (tzw. „propan-butan”). Rozdzielanie gazu kondensatowego na suchy i płynny jest zwykle połą ze stabilizacją benzyny, która polega na takim rozdzieleniu węglowodorów węglowodory C6 i wyższe przeszły możliwie całkowicie z gazu kondensat do benzyny. Jednocześnie węglowodory CŁ—C4 rozpuszczone w niestabilizowanej winny się znaleźć odpowiednio: Ct—C2 w gazie s a C3—C4 w gazie płynnym. W warunkach przemysłowych trudno osiągną; idealne rozdzielenie. Uwzględnia to Polska Norma na gaz płynny, dopuszcza obecność 1,0% C5 w tym gazie. Podobnie trudno się spodziewać całkowitego wyeliminowania obecności węglowodorów Cx—C4 w ber. stabilizowanej lub C3 i wyższych w gazie suchym. Prowadząc proces uv-i przy właściwych parametrach można osiągnąć praktycznie zadów rozdzielenie.