Loading ...
Koncepcja polega na przeprowadzeniu natężania w kilku szeregowo połączonych wyparkach, z których pierwsza jest ogrzewana parą grzejną (kotłową lub odlotową z turbiny), każdy zaś następny dział jest ogrzewany oparami z działu poprzedniego. Przez to osiąga się kilkakrotne zmniejszenie zużycia pary grzejnej w porównaniu z tym samym zatężeniem w wyparce jedno działowej. Najczęściej stosuje się baterię współprądową. Ponieważ, jak poprzednio wyjaśniono, ciśnienie pary grzejącej dany dział musi być wyższe od ciśnienia oparów, stąd występuje spadek ciśnienia w całej baterii. Pod wpływem tych różnic ciśnienia następuje samoczynny przepływ roztworu. W ostatnim dziale ciśnienie może być niskie (próżnia). Wtedy skraplacz kompensujący pod działaniem zimnej wody (przeponowe lub bez-przeponowe) musi być podłączony do pompy próżniowej. Wadą tego układu jest to, że roztwór w miarę natężenia przechodzi do działów o coraz to niższym ciśnieniu. Maleje stąd temperatura wrzenia, a wzrasta lepkość.
W ostatnim dziale współczynniki kondensacji są względnie niskie, co wymaga odpowiedniego zwiększenia powierzchni grzejnej, o ile chcemy utrzymać wydajność odparowania współmierną we wszystkich działach. Wady tej nie posiada układ przeciw prądowy, gdzie do działu ostatniego o najniższym ciśnieniu wchodzi roztwór surowy. Wskutek niskiego stężenia lepkość jest tu mała, co daje dobry współczynnik konwekcji. Natomiast w dziale I roztwór jest ostatecznie zatężony, ale wskutek wysokiej temperatury tego działu lepkość pozostaje niewysoka, a więc dobra jest też konwekcja. Wadą tego układu jest jednak konieczność pompowania roztworu z działu do działu (przepływ w kierunku rosnącego ciśnienia).