Loading ...
Nazwa wzmacniacz operacyjny dotyczyła początkowo układów wzmacniających stosowanych w elektronicznych maszynach analogowych do wykonywania operacji matematycznych, np. dodawania, odejmowania, całkowania i różniczkowania sygnałów. Po wprowadzeniu technologii obwodów scalonych pojęcie to nabrało znaczenia ogólniejszego. Obecnie pojęcie wzmacniacz operacyjny odnosi się do wzmacniaczy przeważnie o sprzężeniu bezpośrednim, dużym wzmocnieniu i z reguły przeznaczonych do pracy z zewnętrznym obwodem sprzężenia zwrotnego. Głównie zewnętrzny obwód sprzężenia zwrotnego decyduje o właściwościach całego układu. W monolitycznych wzmacniaczach scalonych stosuje się sprzężenie bezpośrednie, tzn. kolejne stopnie wzmacniacza są połączone ze sobą bezpośrednio. Wzmacniacze takie mogą wzmacniać również przebiegi wolnozmienne łącznie ze składową stałą. Bezpośrednie sprzężenie stopni stwarza wiele poważnych trudności.
Przede wszystkim trudności te wynikają z faktu, że wszystkie zmiany składowych stałych napięć i prądów (np. wynikłe z niestałości punktu pracy) nie mogą być oddzielone od sygnału użytecznego i tworzą z szumami szkodliwe sygnały zakłócające. Są one określane mianem dryftu (pełzania). Ocenę ilościową dryftu dokonuje się, podając napięcie I prądu dryftu. Napięcie prądu dryftu są to sygnały, jakie muszą być wprowadzone na wejście wzmacniacza w celu skompensowania na jego wyjściu sygnałów szkodliwych.